Het was een prachtige zomerse dag, bijna geen wolkje aan de lucht en het was zo warm dat je de dag niet comfortabel kon doorkomen zonder te gaan varen of een duik te nemen. Bijna alle kano’s waren uit de loods geplukt en hoewel het zomers snel druk kan zijn met kanovaarders, was het natuurlijk niet zonder reden dat vrijwel alle kano’s van onze vereniging op het water lagen. Levitas is inmiddels de 50 jaar gepasseerd en dat hebben wij vorig jaar met veel (oud)leden gevierd tijdens het 10e lustrum. Ik had de eer om de vijfjaarlijkse foto van de gehele vloot te maken en toen alle boten voorbijkwamen, leerde ik pas dat onze K2 genaamd “Han Damen” vernoemd was naar één van onze oprichters. Op dat moment schaamde ik mij wel een beetje. Ik was nog geen lid toen deze K2 tijdens het 9e lustrum gedoneerd werd en, om eerlijk te zijn, was ik onbekend met de gebeurtenissen rondom het ontstaan van Levitas. Inmiddels zijn wij ruim een jaar verder en was ik nog steeds niet veel wijzer over de beginselen van onze vereniging. Mijn smoesjes begonnen na een bestuursjaar hun geldigheid ook een beetje te verliezen, dus het was de hoogste tijd dat ik in onze geschiedenis ging rondsnuffelen!
Ik dook in ons archief, las oude lustrumboeken, vond ook de eerste Levitranen en die gaven mij veel duidelijkheid over het begin van Levitas. Al snel had ik de gebeurtenissen redelijk op een rijtje. In 1968 waren er drie Leidse studenten lid van de Haagse kanovereniging “de Windhappers”: Peter van Rhijn, Fred van der Ent en Han Damen en zij vonden dat er in Leiden ook ruimte was voor een kanovereniging. Na vele gesprekken met Karel Muys, toenmalige bondstrainer van de kanobond, K. Nuis, de sportcoördinator van de Universiteit, en de andere watersportverenigingen, kreeg het idee van een Leidse kanovereniging steeds meer vorm. Op 10 oktober 1969 vond bij Augustinus de oprichtingsvergadering plaats en was ALSKV Levitas “geboren”. De kano’s mochten gestald worden bij Asopos en een wekelijkse borrel kon gehouden worden bij de Blauwe Schuit. De ledenaantallen en het aantal verenigingsboten groeiden gestaag en na 50 jaar bestaat deze mooie vereniging nog steeds. En hoewel deze gebeurtenissen al een duidelijk beeld geven over het ontstaan van Levitas, was ik nog niet helemaal tevreden. Was het moeilijk om deze vereniging op te richten en tot een succes te maken? Of is alles gelukt zonder al te veel problemen? Het was tijd om contact op te nemen met Han Damen om te vragen hoe hij deze periode heeft ervaren. Een paar weken later had ik hem aan lijn en hij wist mij nog veel meer te vertellen over het ontstaan van onze vereniging.
Han stipte al gelijk aan dat het wel eventjes geduurd had voordat het idee voor een Leidse kanovereniging gerealiseerd kon worden. Hij vertelde mij dat ze ongeveer een jaar nodig hadden vanaf de start van de gesprekken met de Universiteit en andere verenigingen tot aan de daadwerkelijke oprichtingsvergadering, maar hun gelukkige timing had wel meegeholpen. Er lagen namelijk al plannen voor een watersportcentrum, mede doordat de vrouwenroeivereniging De Vliet moest verhuizen, en de Universiteit was ermee eens dat een kanovereniging een goede verrijking zou zijn van de Leidse watersport. De Universiteit heeft daarom meegeholpen om Asopos ervan te overtuigen om een deel van hun stallingsruimte aan ons ter beschikking te stellen. Ook qua kano’s zaten ze redelijk goed, Peter en Han hadden allebei een K1 en alle drie waren ze in het bezit van een R1S, de voorloper van de SK’s, die ze ter beschikking stelden voor de toekomstige vereniging. En onze naam? Daar waren ze het ook snel over eens. Fred kwam al snel met de naam Levitas, wat in het Latijn de souplesse in de beweging betekend, en dat sloeg bij de drie oprichters direct aan. Hoewel ze met meerdere stallingsplekken, kano’s en een verenigingsnaam al een heel eind waren, ontbrak het meest essentiële aspect van een vereniging nog, de leden. In september 1969 waren er stickers gemaakt en verspreidt, ook begonnen Peter, Fred en Han met de ledenwerving tijdens de Leidse introductiedagen. Voor de stickers hadden ze geen toestemming aangevraagd en de gemeente vroeg daarom of zij de stickers wilden verwijderen, dat negeerden zij. (Het eigenwijze karakter van een kanoër moest vroeg of laat toch een keer tevoorschijn komen.) Met twee handen vol aan leden, vond de oprichtingsvergadering een maand later plaats.
Hadden ze er vertrouwen in dat de vereniging succesvol zou zijn? Sommigen hadden wel het idee dat het voor altijd zou zijn, anderen hadden dit vertrouwen niet. Han Damen vertelde mij dat hij er altijd vertrouwen in gehad had en daarom behoorde tot de groep die dacht dat het wel moest lukken. In die tijd waren kanoverenigingen een stuk kleiner en konden zij soms al bestaan met slechts 20 man. Vele enthousiaste leden hebben, in de jaren die volgden, geholpen om de vereniging actief houden, zodat Levitas bleef groeien, haar eigen pand kreeg en na ruim 50 jaar nog steeds in het rijtje staat van studenten watersportverenigingen!
-Femke-